Ամանորյա Բլոգ

Բարև իմ սիրելի ընթերցողներ: 
Ահա 2011-ի իմ վերջին գրառումը(եթե չալարեմ մի հատ էլ նվերների մասին կգրեմ):  Որոշեցի էս պոստս նվիրեմ իմ ընթերցողներին, որոնց մեկ այլ կարգի եմ սիրում...Կարծում եմ, եթե դուք իմ բլոգին հետևում եք ու իմ մտածելակերպը մինչև իսկ ողնուծուծը հասկանում եք, ապա մի տեսակ հարազատ եք, չէ՞: Եթե հետադարձ կապի հնարավորություն լիներ, անպայման մեկիկ-մեկիկ(!!!) բոլոր ընթերցողների հետ կծանոթանայի: Նաև ասեմ, որ միշտ հետևում եմ տրաֆիկին ու այցելուների երկրներին ու անչափ ուրախ եմ, որ ինձ ԱՖրիկայում էլ են կարդում, իսկ Հյուսիսային Կորեայի իմ մշտական ընթերցողի մասին՝ էլ չասեմ (կծուն արևելյան երկրներում հարգի ա):Ամփոփենք էս տարին՝ ճիշտն ասած շատ հագեցած էր բոլոր առումներով (պետք ա գրի առնել ու սերիալ նկարողների վրա ծախել): Շատ գոհ եմ 2011-ից, զարգացման տարի էր: 
Հիմա ,երևի, անցնեմ իմ մաղթանքներին՝ էս տարի քի՛չ խմեք ապուշ կենացներ (որոնք որպես կանոն չեն իրականանում, իսկ իմ դեպքում՝ թարս են իրականանում) և ավելի շատ պլաններ կազմեք (ու՝ act, act, act), փոխե՛ք արժեքային համակարգը ու կյանքին ավելի գլոբալ նայեք(because we are the world), զերբազատվե՛ք կարծրատիպերից և հասարակական ստանդարտներից, ստեղծե՛ք Ձեր սեփականը, երբեք զոհերի մի՛ գնացեք, այս կյանքում ամենաարժեքավոր երևույթները ոչ թե զոհեր են պահանջում, այլ` նվիրվածություն, սիրե՛ք, շա՛տ սիրեք, ոչ թե ցուցադրական (Ես Արմենիս փիսիկն եմ <3) այլ՝ գիտակցական, եթե անգամ ունեք դիմակներ, իմացե՛ք, որը՝ որտեղ կրել: Զերծ մնացեք պրիմիտիվ լինելուց, աշխատե՛ք ձեր վրա: 
Բոլորին շա՜տ-շա՜տ սիրում եմ (իմ փիսիկներ) ու վերջում հատուկ իմ Կորեայի ընթերցողի համար՝ 새해 복 많이 친애하는

Ողջույն Հարբուխ

Կյանքում ամենալավ ու ամենավատ բաները գալիս են սխալ ժամանակին՝ հարբուխը ներառյալ: Հիշում եմ` դպրոցում երազում էինք հիվանդանալ ու օրերով տանը մնալ, որ բոլորը պտտվեին մեր շուրջը ու ինչ ուզեինք՝ ուտեինք և այլն: Երևի, երբ հարբուխը դառնում է պարզապես տհաճ հիվանդություն, այ էդ ժամանակ մենք արդեն երեխա չենք ու թևակոխել ենք կյանքի հասուն փուլը:

Հիվանդությունը մենակ հիվանդի համար տհաճ չի, այլ նաև բոլոր նրանց, ովքեր ստիպված են ունկնդրել նրա խնչոցներն ու ֆսսոցները, հազն ու խռպոտ ձայնը կամ վերջինիս բացակայությունը, անդուր տեսքի մասին էլ չեմ ասում: Ինքս ինձ խուսափում եմ հայելու մեջ նայել ու մասամբ կռահում եմ, թե ինչու են բոլորը ինձնից հայացք փախցնում: Ինչ տհաճ ա, որ բոլոր հին ու մոտիկ, սիրելի ու ատելի մարդիկ քեզնից հեռավորություն են պահում: Իսկ եթե անցնենք հարբուխի ավելի ծանր էտապին՝ տանը պառկած, ապա 4 պատերի արանքում, լիովին մենակ, կամա թե ակամա էկզիստենցիալիստական մտքեր են ծագում: Չի փրկում ` ոչ հեռուստացույցը, ոչ էլ գրքերը (մի բան էլ ավելի են վատացնում), իսկ միակ ամենայն փրկիչ ինտերնետը անհասանելի է, որովհետև видите ли՝ երեխեն պիտի քնի:
Ու թվում ա, որ ամբողջ աշխարհը պիտի շուրջդ պտտվի, բայց մենակ գլուխդ ա պտտվում ամբողջ օրը պառկած լինելուց( а-ля Մարկես ձևակերպում)...
Ապրենք առողջ...

Ես ես չեմ

Ես ես չեմ,
Ես նա եմ, ով կողքս է, բայց չեմ տեսնում,
Ում երբեմն նկատում եմ,
Ու մեկ-մեկ էլ՝ մոռանում,
Նա, ով հանգիստ լռում է,
Երբ խոսում եմ,
Նա, ով միշտ ներում է,
Երբ ատում եմ, 
Եվ հենց նա է անցնում իմ չանցած ճամփեքով,
Ու երբ ես մեռնեմ, հենց նա կապրի իմ կյանքով...


Բանաստեղծություն՝ Խուան Ռամոն Խիմենես
Թարգմանություն՝ Մ.Ավետիսյան

Տղաներ vs Աղջիկներ

Ես ինքս կողմնակից եմ մարդս մարդ լինի արտահայտությանը, էս դեպքում լավ մարդ լինելու համար սեռ-տարիք-գույն կապ չունի ու ընդհանրապես չեմ սիրում կարծրատիպեր, օրինակ՝ <Мужики козлы, а бабы стервы>: Բայց դե արի ու տես, որ գիտականորեն ապացուցվեց, որ կանաց և տղամարդկանց միջև էական տարբերություններ կան, որոնք գալիս են նրանց կենսաբանական կառուցվածքից: Ուրեմն, թվեմ տարբերությունները ըստ կետերի՝

• Կանայք ավելի հակված են շփմանը, հաղորդակցմանը, քան թե տղամարդիկ: Իգական սեռի ներկայացուցիչները ավելի մեծ տեղ են տալիս ինտոնացիային, էմոցիային, մինչդեռ տղամարդիկ շեշտը դնում են նյութի և բովանդակության վրա: Պատահական չէ, որ մենք մի բարևից 1000 բան կարող ենք հասկանալ ու կռահել, իսկ տղամարդկանց մինչև չասես- ԵՍ ՔԵԶՆԻՑ ՆԵՂԱՑԱԾ ԵՄ, ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ԶԱՆԳՍ ԱՆՋԱՏԵԼ ԵՍ, չեն հասկանա, ու շատ հնարավոր ա, որպես պատասխան ստանաք- Հը՞ն:
• Տղամարդկանց մոտ ավելի զարգացած է ուղեղի ձախ կիսագունդը, կանանց մոտ համապատասխանաբար՝ աջը, էստեղից են գալիս տարբերությունների մեծ մասը: Օրինակ մի բան, որ իմ մոտ շատ սուր ա արտահայտված՝ աջն ու ձախը խառնելը, էդ պատճառով էլ կանայք հիմնականում ավելի վատ են մեքենա քշում ու ավելի հաճախ են մոլորվում, ինչպես նաև ընկնում...
• Տղամարդկանց ձախ կիսագնդի IPL կետը ավելի զարգացած է և պատասխանատու է մաթեմատիկական հակումների համար, հենց այս հատվածն էր Էյնշտեյնի մոտ միջին չափերից մեծ էր: Լավ, էլ մաթեմի մասին չմեկնաբանեմ, այլապես ռոմանո չէի ընդունվի...
• Գաղտնիք չէ, որ սթրեսի ժամանակ տղամարդիկ ներս են գցում, տրվում մենությանն ու խմիչքին ինչը բնականաբար բերում է շատ բացասական հետևանքների, այնինչ կանայք՝ ուժ չեն խնայում իրենք իրենց մխիթարելու ու ծանոթ-անծանոթ, ընկեր-բարեկամ խառնելով իրենց խնդիրներին ու առնվազն հինգ հարյուր անգամ նույն բանը լսեցնում: Մի խոսքով, ինչ կա-չկա դուրս են թափում ու թեթև ապրում:
• Տղամարդկանց ընկերությունը ավելի ամուր է...իսկ երբեք չե՞ք մտածել թե ինչու, ինչից ելնելով: Տղամարդիկ պարզապես ավելի քիչ են խորանում ու քննարկում կոնֆլիկտները: Բա իրանց պե՞տք ա: Իմ վեճերի մեծ մասը սկսում է սխալ ընտրված բառերի պատճառով, (օրինակ՝ ինչի Լաուրան ընկերոջս ասեց խելացի, ինքը էդ ասելով հաստատ նկատի ուներ՝դոձիկ, ինչի տեղ ա ինձ դնում, բացահայտ ինձ վիրավորում ա, դու դրան տեսնում ես, թող մի հատ իրան նայի...) ու գնաաաաց եռօրյա կոնֆերանսներ, որոնց ընթացքում մանրամասնորեն կվերլուծվեն հնգամյա հնության բոլորը թարս բառերը և դու ինքներդ կզարմանաք, թե ինչքան ճարպիկ ա աղջկա խելքն ու լեզուն վիճելիս...
• Լեզվի առումով՝ կանայք իրոք ավելի ուժեղ են, քանի որ ուղեղի համապատասխան հատվածը ավելի մեծ է: Մի խոսքով, լրիվ անատոմիա ա, ուղեղի կառուցվածքից ա գալիս, էլ երկար-բարակ չգրեմ, մանավանդ որ ինքս էլ էդքան շատ բան չեմ հասկանում:
• Տղամարդկանց ուղեղը մոտ 11-12 % ավելի մեծ է: Շտապեմ հիասթափեցնել, որ դա ոչ մի կապ չունի ունակությունների հետ, դա կապված է հիմնականում  ֆիզիկական տարբերությունների հետ:
• Տղամարդիկ մտածում են ուղիղ` ես ուզում եմ պաղպաղակ, իսկ կանայք մտածում են թարս՝ շոգ ա: Շատ հաճախ պատահում ա, որ կանայք իրենք իրենց հետ են ակնարկներով խոսում, էլ չասեմ թե ինչքան ենք մենք մեզ խաբում ու հույս տալիս:

• Մի ընդհանուր ճշմարտություն էլ կա՝ կանայք չգիտեն, թե ինչ են ուզում, դրա համար էլ մեր մոտ ամեն ինչ դժվար ա, շոփինգից սկսած՝ որ մի բանը հիսուն անգամ փորձում ենք, հետո էլ փոշմանում, որ գնել ենք, տղաներից վերջացրած՝ Գոռը լավ շրջապատը ունի, սակայն Թաթուլի վառ երկրպագու ա,  դե Հակոբը ավելի խելացի ա, իզուր չի, որ ֆիզիկոս ա, Լյովը ճաշակով ա, դե հազիվ էլ մակերեսայինները ճաշակով լինեն, Անդոն սիմպոյա, բայց դդում, Դավոն հարուստ ա, բայց Անդոյից էլ դդում ա: Թե վերջում ում կընտրի՝ ինքն էլ չգիտի...

Բայց դե ասեք, որ լավ ա, որ տարբեր ենք, թե չէ ինչ անկապ կլիներ: Ես բլոգ չէի գրի, դուք էլ` չէիք կարդա...:)

Հարգանքներով ոտից գլուխ իգական սեռի ներկայացուցիչ՝ Մանանեխ