Ես

Ես...

Իսկ ո՞ւր եմ ես,
Խաչմերուկի ճամփաբաժնին,
Դանդաղ սպասում եմ կանաչին,
Հոգնած կյանքի մրցավազքից,
Փողոցը կանցնեմ ես անցումից:
Դու մնացիր մեր վաղվա մեջ,
Իսկ ինձ երեկն է միշտ գերել,
Մեր այսօրն է՝ դատարկ մի էջ,
Թողել եմ քեզ, որ՝ խզբզես...
Բայց ես ես չեմ,
Ու չեմ եղել,
Ու չեմ ուզում արդեն լինել,
Դու կասես՝ ո՞նց, կհարցնես՝ ինչպե՞ս,
Հենց քո հարցերն են ինձ փոխել,
Դարձրել խնդիր, դարձրել լուծում,
Ե՛վ սասանվող, և՛ անկոտրում,
Թողել անպատասխան ու սին,
Խաչմերուկի ճամփաբաժնին,
Հեգնող կանաչ լույսի հույսին...

The colors

Apple Green was sitting all alone in the desert of white paper. Life is so uneasy when you're green (especially apple green!) and single.
He dreamed to become a light shade of blue, but the painter had had raw egg in the morning for the breakfast and his talent didn't go further than apple green. But usually greenish shades are quite optimistic and action colors, so he didn't want to give up. World was not only white and green, and raw eggs shouldn't dictate the colors. So he took the brush and started making his own, dream color. A little bit of red and blue, then white, some yellow. Apple Green meditated for a while whether he should add some green into his masterpiece, he was so afraid to spoil the new born color. But then he located the brush in his brightest spot, which is considered the heart of the colors and mixed it all. A new color appeared on the white paper- Crimson Glory. Proud, lazy and selfish, she started her life yawning, without looking around. Then she started complaining about the noise(although there wasn't any), light and conditions. Apple Green didn't notice any of that, he was glazing, silent, shy and in love. Then Crimson Glory looked around. On the white paper, in the middle of the room, her only company was a simple, open-hearted color- Apple Green. Well, I told you life is difficult when you're green,and being apple green doesn't make it easier. Every color can't be on the same paper with Crimson Glory. So she just took the brush and put it in black and then blue. Afterwards the brush was inserted into the heart of our poor friend. And Apple Green was converted into unknown color, because, you know, usually Crimson Glories are tasteless and a new soulless stain appeared on the paper, in the very place of Apple Green. 

Ռիչարդ Ա. Մադլենյան

Հայկական շոու բիզնեսը իմ անսպառ ոգեշնչման աղբյուներից մեկն է, որը թերևս կարելի է, որպես տրագիկոմեդիա բնորոշել: Ախր, մեկ-մեկ մտածում եմ, մանավանդ <երգիչների- երգչուհիների> մասին ՝ ինչի եք ձեզ կոտորում, եթե կարգին փող էլ չեք աշխատում: Չնայած ֆավորիտներն ու քեֆչի երգողները միշտ էլ արևի տակ են գտնվում: 

Այսօր բլոգս նվիրում եմ մեր անվանի երգահան, տաղանդավոր երաժիշտ և պարզապես պոչիկով պուպսիկ Ռիչարդ Մադլենյանին, ում երգերը ողողել են էստրադան և ալեկոծել նուրբ հոգուս ալիքները: Օ՜, Ռի՛չարդ, հարգելի՛ս, խնդրում եմ, օքսիդացի՛ր, դու շատ ծանր երևույթ ես մեր մի բուռ ազգի համար: Նախ, լսել եմ ժամանակին աչքի ընկնող օպերային երգիչ ես եղել, հետո տեսար փող չկար ու որոշեցիր երգ գրելով մազերիդ ժելեի փողը վաստակես: Ասեմ՝ իմանաս, որ կան շատ ուրիշ ձևեր. մտնեիր քաղաքական դաշտ, կամ ռեստորանների սահմաններից դուրս չգայիր ու ապականեիր հայ ազգի առանց էդ էլ ապականված էսթետիկական ճաշակը: 

Ես գիտեմ, միակ ու անկրկնելի Ռիչարդ Առաջինը (և հուսով եմ վերջինը) նախորդ կյանքում եղել է հնդիկ և ազգային զվարճալի մեղեդիների ներքո պար բռնել Դելլիի արվարձաններում: Մինչ օրս Ռիչարդի ենթագիտակցական մակարդակում մնացել են հնդկական մոտիվները, որոնք իդեպ շատ համահունչ են մեր փոփ-մեգա-սուպեր-աստղերի կլկլոցի հետ:

Ծայրահեղ մարդ է մեր Ռիչարդը, ես ոչ մի կերպ չեմ կարողանում օպերան ու հնդկական երգերը համատեղել, մտքումս չի տեղավորվում ոնց կարող ա օպերային երգիչը տենց տինայ-նանայներ գրել: Նաև կցանկանամ նշել Ռիչարդի շատ մութ ազգային պատկանելությունը: Ես անձամբ տարիներ առաջ <Եթեր> թերթում  կարդացել եմ, որ ինքը ազգությամբ եզդի է, իսկ անցած տարի <Երջանկության Մեխանիկա> հաղոդման շրջանակներում, նա ներկայացավ, որպես հայ, չթաքցնելով, սակայն, որ ազգանունը փոխել է: Չեմ զարմանա, եթե անունն էլ փոխած լինի և Ազդր Զդրյանից դառնա Ռիչարդ Մադլենյան (как бы Ричард Львиное Сердце): Չգիտեմ, համենայն դեպս ազգություն թաքցնելը, ըստ իս, ամոթ բան է:

Ինչևէ, հայ ազգը սիրում  քեզ է Ռիչարդ, եթե չսիրեր, դու հիմա երգ գրելով ու գործիքավորմամբ չէիր զբաղվի: Համոզված եմ՝ հնդկացիները շատ կշոյվեն, երբ իմանան, որ հեռավոր Հայաստանում իրենց մշակույթը բարձր պահող և զարգացնող պոչիկավոր, առնական տղամարդ կա, էդ էլ հերիք չի, հնդկական երգ-երաժշտության բյուրավոր երկրպագուներ: Մեր հայ իրականության մեջ ցավոք երբեմն պետք է չլսել, չտեսնել և չխոսել: Չխոսելը մոտս չի ստացվում...

The box

I was sitting with my husband in the living room. He was watching TV. Suddenly we heard a knock on the door. When I opened it a saw a nice box and a note on it, telling "I can't forget all the memorable days we had together. I'm still in love with you".

 I didn't open the box. I was mad. That was definitely the lover of my husband. I took the box and the note to my husband, showed him and slapped on his face. After reading the note he began to suspect me. But after shouting at each other for about 30 minutes, we calmed down and started to remember all the lovers we had had. Technically, I just liked Bob, there was nothing between us. Robert flirted with me for a couple of months, I met Tom during vacations and we had fun, then Alex... I saw the thoughtful face of my husband and understood- he was in the same situation. 

We were both afraid to open the box, the content of which would tell whose lover it was. At last my husband opened it... There was another note "Happy April Fool's Day! Sincerely your son- David".

That was the worst joke of my life which could have cost me heart attack. After that joke me and my husband couldn't look at each other for about a month.

Ինչպե՞ս երկարացնել մազերը

Ուրեմն, շտապեմ հիասթափեցնել քեզ սիրելի՛ ընթերցող, պոստս, հարկավ, մազ երկարացնելու մասին չէ (попались!!!): Պարզապես, հայտնագործել եմ, որ հայ աղջիկների կողմից ամենաշատ google-ում փնտրվող արտահայտություններից է՝ «Ինչպե՞ս երկարացնել մազերը» : Անձամբ, ես, անկեղծորեն, մազի երկարության վրա շատ ուշադրություն չեմ դարձնում, բայց դե, ինչ մեղքս թաքցնեմ կարճ մազի հանդեպ թուլություն ունեմ: Մարդիկ տարբեր են, ու շատերին թվում է, որ գեղեցկությունը երկարության մեջ է: Ըստ իս, тут дело не в длине, а в форме: Հիմա եթե, մազերդ այդքան էլ երկար չեն՝ մեծ ողբերգություն չի, այլ ողբերգություն ա, որ մազերդ ուզում ես ասենք, Թամարի կամ Սիրուշիկի պես, այ դա արդեն իրոք մտածելու տեղիք ա տալիս: Հայ ազգի մոտ միակ տենդենցը ինչ որ մեկին նմանվելն ա, դրա համար ամեն օր փողոցում տեսնում եմ մի երկու հարյուր հոգի, որից տասն են տպավորվում (ով գիտի հայ չեն): Անկեղծ, հիմա կռիսականս չի բռնել, որ նորից քննադատում եմ, բայց դե ժամանակն է արդեն հաշտվել մեր արտաքինի հետ ու սիրել ինքներս մեզ: Նուրբ դիմագծեր ունեցող աղջիկներին սազում են կարճ մազեր, ու էդ դեպքում անհնար է շատերի մոտ արմատացած՝ տղայի տեսք ունենալը, չնայած նաև ասեմ, որ հիմա շատ ակտուալ ա, որ չեն տարբերում ինչ սեռի ես պատկանում (Անդրեյ Պեժիչ ականջդ կանչի) , սակայն դա ամենահամարձակ աղջիկների համար (եթե նրանք դեռ գոյություն ունեն): Չմտածեք, որ ինձ նուրբ աղջիկ եմ համարում, բայց մի հատ պատկերացրեք Եվա Ռիվասին կարճ մազերով... երկար մի պատկերացրեք, это уже будет извращение, ինքը երկար մազերով էլ սիրուն տրանսվեստիտի տեսք ունի: Նաև նկատել եմ, որ կան աղջիկներ, որոնց մազերը խոտի պես արագ են երկարում, ուրիշներն էլ տարիներով արդյունքի չեն հասնում, դա կապված ա մազերի որակի հետ, ու չգիտեմ ճիշտ ա, թե չէ, բայց երկար թարթիչներ ունեցող մարդկանց մազերը ավելի շուտ են երկարում ՝ էս էլ ժողովրդական իմաստության շարքից ոնց որ լիներ: Ու ոնց չեմ սիրում էդ անդուր ճյուղավորված, ցախավելանման մազերը, այ դա կարելի ա անվանել՝ <տգեղություն հանուն գեղեցկության> : Մի հատ էլ ասեմ՝ մազը գեղեցկություն ա, սակայն յուրաքանչյուր մարդու գեղեցկությունը ինդիվիդուալության ու յուրօրինակության մեջ ա:

Andrey Pejic

P.S. Ի դեպ, սիրելիներս, մազերս որոշել եմ երկարացնել, եթե իմանաք, ինչպես արագ երկարացնել մազեր՝ կիսվե՛ք ձեր խոնարհ վասալ Մանանեխի հետ :P

Ամանորյա Բլոգ

Բարև իմ սիրելի ընթերցողներ: 
Ահա 2011-ի իմ վերջին գրառումը(եթե չալարեմ մի հատ էլ նվերների մասին կգրեմ):  Որոշեցի էս պոստս նվիրեմ իմ ընթերցողներին, որոնց մեկ այլ կարգի եմ սիրում...Կարծում եմ, եթե դուք իմ բլոգին հետևում եք ու իմ մտածելակերպը մինչև իսկ ողնուծուծը հասկանում եք, ապա մի տեսակ հարազատ եք, չէ՞: Եթե հետադարձ կապի հնարավորություն լիներ, անպայման մեկիկ-մեկիկ(!!!) բոլոր ընթերցողների հետ կծանոթանայի: Նաև ասեմ, որ միշտ հետևում եմ տրաֆիկին ու այցելուների երկրներին ու անչափ ուրախ եմ, որ ինձ ԱՖրիկայում էլ են կարդում, իսկ Հյուսիսային Կորեայի իմ մշտական ընթերցողի մասին՝ էլ չասեմ (կծուն արևելյան երկրներում հարգի ա):Ամփոփենք էս տարին՝ ճիշտն ասած շատ հագեցած էր բոլոր առումներով (պետք ա գրի առնել ու սերիալ նկարողների վրա ծախել): Շատ գոհ եմ 2011-ից, զարգացման տարի էր: 
Հիմա ,երևի, անցնեմ իմ մաղթանքներին՝ էս տարի քի՛չ խմեք ապուշ կենացներ (որոնք որպես կանոն չեն իրականանում, իսկ իմ դեպքում՝ թարս են իրականանում) և ավելի շատ պլաններ կազմեք (ու՝ act, act, act), փոխե՛ք արժեքային համակարգը ու կյանքին ավելի գլոբալ նայեք(because we are the world), զերբազատվե՛ք կարծրատիպերից և հասարակական ստանդարտներից, ստեղծե՛ք Ձեր սեփականը, երբեք զոհերի մի՛ գնացեք, այս կյանքում ամենաարժեքավոր երևույթները ոչ թե զոհեր են պահանջում, այլ` նվիրվածություն, սիրե՛ք, շա՛տ սիրեք, ոչ թե ցուցադրական (Ես Արմենիս փիսիկն եմ <3) այլ՝ գիտակցական, եթե անգամ ունեք դիմակներ, իմացե՛ք, որը՝ որտեղ կրել: Զերծ մնացեք պրիմիտիվ լինելուց, աշխատե՛ք ձեր վրա: 
Բոլորին շա՜տ-շա՜տ սիրում եմ (իմ փիսիկներ) ու վերջում հատուկ իմ Կորեայի ընթերցողի համար՝ 새해 복 많이 친애하는

Ողջույն Հարբուխ

Կյանքում ամենալավ ու ամենավատ բաները գալիս են սխալ ժամանակին՝ հարբուխը ներառյալ: Հիշում եմ` դպրոցում երազում էինք հիվանդանալ ու օրերով տանը մնալ, որ բոլորը պտտվեին մեր շուրջը ու ինչ ուզեինք՝ ուտեինք և այլն: Երևի, երբ հարբուխը դառնում է պարզապես տհաճ հիվանդություն, այ էդ ժամանակ մենք արդեն երեխա չենք ու թևակոխել ենք կյանքի հասուն փուլը:

Հիվանդությունը մենակ հիվանդի համար տհաճ չի, այլ նաև բոլոր նրանց, ովքեր ստիպված են ունկնդրել նրա խնչոցներն ու ֆսսոցները, հազն ու խռպոտ ձայնը կամ վերջինիս բացակայությունը, անդուր տեսքի մասին էլ չեմ ասում: Ինքս ինձ խուսափում եմ հայելու մեջ նայել ու մասամբ կռահում եմ, թե ինչու են բոլորը ինձնից հայացք փախցնում: Ինչ տհաճ ա, որ բոլոր հին ու մոտիկ, սիրելի ու ատելի մարդիկ քեզնից հեռավորություն են պահում: Իսկ եթե անցնենք հարբուխի ավելի ծանր էտապին՝ տանը պառկած, ապա 4 պատերի արանքում, լիովին մենակ, կամա թե ակամա էկզիստենցիալիստական մտքեր են ծագում: Չի փրկում ` ոչ հեռուստացույցը, ոչ էլ գրքերը (մի բան էլ ավելի են վատացնում), իսկ միակ ամենայն փրկիչ ինտերնետը անհասանելի է, որովհետև видите ли՝ երեխեն պիտի քնի:
Ու թվում ա, որ ամբողջ աշխարհը պիտի շուրջդ պտտվի, բայց մենակ գլուխդ ա պտտվում ամբողջ օրը պառկած լինելուց( а-ля Մարկես ձևակերպում)...
Ապրենք առողջ...