Համեմատականությունը անհամեմատ համեմատական է

Ով չգիտի Էյնշտեյնի, կամ ինչպես ասում է իմ սիրելի ֆիզիկայի դասատուն՝ ընկեր Մկրտչյանը, Այնշտայնի խոսքերն են: Ինչևէ բլոգս Էնշտեյն- Այնշտայն տարբերության ու գերմաներենի արտասանության մասին չէ: Հարկա՛վ)))
Ընդհանրապես ատում եմ, երբ համեմատում են մարդկանց, բայց դե մեր մեջ մտած ա, դեռ մանկուց՝ այ տես Անուշիկը ինչ խելոք աղջիկ ա, մամային միշտ լսում ա, դպրոցում լավ ա սովորում, կամ էլ՝ էդ ինչի՞ Ռոբերտիկը կարող ա, իսկ դու չէ, ինչի դու իրա չափ չկա՞ս:

Եթե մեզ հարցնես՝ ամեն մարդ անհատականություն է և մենք պետք է գնահատենք նրան ինչպիսին, որ կա... ու նման ամպագոռգոռ ու շինծու, բայց գեղեցիկ, խորը ֆրազեր, իսկ երբ պահը գալիս է, միշտ էլ գտնում ենք ավելի լավը, գեղեցիկը, խելացին ու համեմատում, համեմատում, համեմատում, չհասկանալով, որ այդպիսով կոտրում ենք մարդու անհատականությունը ու խթանում անթիվ-անհամար կոմպլեքսների առաջացմանը, որոնք առանց էդ էլ ծնված օրվանից երեխային՝ մանավանդ հայ, հետապնդում են: Ու ամբողջ կյանքի ընթացքում էդ մարդիկ համոզված են՝ մեկա Անուշիկը ավելի խելոք ա, էլ ինչ գնամ իրան հասնեմ, Մերին ամենաճաշակովն ա, իսկ Ռոբից էն կողմ էլ չկա...Չկա ձգտում, ինքնավստահություն, հավատ... բայց իրոք ամեն մարդ ունի իր պայծառ կողմը, եթե Անին կամ Լիլիթը չափազանց խելացի են, գուցե դու էլ հումորով ես կամ սրամիտ, կամ Դավը լավ տղայա, բայց շատ հաց ու պանիր պիտի ուտի, որ քո պես փայլուն հիշողություն կամ մարդկային հատկանիշներ ունենա: Հիմա էստեղ կարևորը ֆլան-ֆստանի առավելությունները չեն, այլ որ ինքդ հասկանաս, որ առանց համեմատվելու էլ մեծ արժեք ես քեզնից ներկայացնում: Բայց էդ մենակ ասելով չի, իրոք հավատալով ա, թող ամբողջ աշխարհը ասի, որ դու բաղաձայն ես, բայց եթե ուզում ես ու քեզ լավ ես զգում՝ երգի: Իհարկե, ոչ մարդաշատ տեղում, թե չէ շատերի նյարդերը, իմը ներառյալ, չեն դիմանա, բայց դե առաջին տեղում միշտ քո եսն ա:
Ու էսքանից էլ ի՞նչ համեմատություն...